Vandaag voelen we onszelf een beetje cowboy. Onze eerste stop voor vandaag was de zadelmakerij van Don King in Sheridan. Dit is niet alleen een winkel waar je prachtige lederen zadels kan kopen. Hij verkoopt ook honderden lasso's gemaakt uit verschillende materialen. Je kan er ook een museum bezoeken waar antieken zadels en koetsen te bezichtigen zijn. Je ziet er ook hoe de zadels gemaakt worden en hoe het leer gegraveerd en bestikt wordt. Daar gaan nogal wat werkuren in. 

​

Hierna trokken we de Bighorn mountains in. Door de lage wolken lagen de toppen van deze bergen in de mist. Het weer kan hier ook snel veranderen, en de temperatuur zeker. We begonnen met een temperatuur aan de voet van meer dan 20°c en op meer dan 2000 meter schoot daar nog 11°c van over. Eenmaal over de top reden we naar de Shell Falls. Dit zijn watervallen op de Shell rivier die zich een weg baant door een kloof. De wanden van die kloof lijken op elkaar gestapelde rode rotsblokken. We rijden steeds meer naar het wilde westen en dat merken we ook aan het landschap. Hier en daar staan ook gedenkplaten waar een stukje geschiedenis op staat. Een gevescht met een lokale stam, een expeditie naar het westen die hier voorbij trok,...

​

Niet alleen mensen trokken door deze streek, ook dino's hebben in deze streek rondgewandeld. Bewijzen hiervan kan je vinden op de Red Gulch dinosaur tracksite. Hiervoor moesten we eerst wel 8km over grintwegen rijden door een landschap om u tegen te zeggen. Het leek wel een andere planeet. Heuvels met paarse, gele strepen en zo ver je kan kijken geen enkele andere levende ziel te bespeuren. Op de tracksite konden we voetsporen van dino's zien. Niet dat ze groot waren, maar het waren wel echte. Er liep daar ook een student archeologie rond. Hij was met een hamer in de randen van de kloof aan het kappen. Hij zei dat hij fossielen aan het zoeken was. We mochten helpen als we wilden. Zolang we geen beenderen van dino's mee naar huis namen, was het ok. Ons enthousiasme was niet te temperen en we vielen de stenen wand aan. We vonden versteende schelpen in verschillende maten. Alweer een ervaring rijker. 

​

Daarna trokken we naar ons hotel in Cody. Hier verblijven we twee nachten. Onze kamers zijn ruim en van alles voorzien om er een aangenaam verblijf van te maken. 

​

Na een deugddoende maaltijd gingen we naar de rodeo. Yeeha, veel Amerikaanser kan er het niet worden. Eerst kwam er een eenzame ruiter met een grote Amerikaanse vlag het stadium binnen gereden. Ze stopte in het midden van de piste en bleef stil staan. Iedereen ging staan, een gebed werd ingezet en daarna het volkslied. 

Na dit plechtige moment werden een voor een de sponsoren op een vlag binnen gereden. De meesten onder ons werden vooral enthousiast bij de vrouwelijke ruiters en lieten dit ook horen. 

Het eerste onderdeel, wild paard zonder zadel. Voor ons was het de eerste keer dat we dit zagen en we schrokken van de heftigheid. De paarden sprongen en bokten dat het geen naam had. De ruiter vloog alle kanten op en haalde meestel de biep niet. (de biep geeft aan dat de tijdslimiet bereikt is). Daarna volgden de onderdelen elkaar snel op. Van een kalf vangen met een lasso en vastbinden op de grond, tot wilde paarden met zadel berijden, over een kalf vangen met twee ruiters '(een de twee horens en een de twee achterpoten met een lasso). De barrelrun, een koers rond drie vaten die door vrouwen wordt gedaan, lokte het meeste kreten uit onze keel. Met een hand in de lucht een een aan de teugels stoven de paarden langs de drie vaten die in de arena geplaatst waren. Wat een spektakel. Als laatste waren er twee kinderen die dit deden. Ze moeten het ergens leren nietwaar. We waren versteld van de leeftijd, een 8 jarige op ene volgroeid paard koersend rond de vaten. Je moet het maar doen. 

Daarna kwam de apotheose van de avond. De grote stieren. Die stieren dat waren kolossen van beesten die niet te temmen waren. De berijder droeg een helm, nek - en rugbescherming en had vooral veel moed nodig om zo'n beest te bestijgen. Het berijden vroeg veel voorbereiding, het rijden zelf duurde het beste geval enkele seconden. De clowns die de stier weg van de rijders moesten lokken, hadden hun handen vol. Ze lieten de stieren op zich af lopen en sprongen op het laatste moment weg; Niet echt een job waar wij ambitie voor hebben. 

​

Na deze belevenis was het tijd om terug naar de warmte van ons bed te gaan. Het was nogal frisjes geworden op de tribune. Morgen vroeg uit de veren, om naar Yellowstone te trekken. Benieuwd wat we daar geen meemaken.